Rozdział 2

muzyka do rozdziału
so classy

  

            - Hej Holly, czy ty mnie w ogóle słuchasz? - głos Zoe wyrwał mnie z zamyślenia.

            Spojrzałam na przyjaciółki, które spoglądały na mnie z ekranu monitora. Wszystkie trzy utkwiły jak na zawołanie we mnie swój wzrok jakbym co najmniej zwariowała.

            - Um... tak słucham. - poprawiłam kosmyk włosów, który dyskretnie wymknął się z mojego koka.

            Tak naprawdę moje myśli wcale nie krążyły wokół "kolejnej świetnej imprezy, na której mnie nie było". Całą ostatnią noc przeleżałam w łóżku gapiąc się bez celu w sufit i co chwilę wzdrygając się na widok szczelnie już zamkniętego okna. Wiadomość od tajemniczej osoby nie chciała mi wyjść z głowy. Martwiło mnie to jak dużo ona wiedziała. Jednak jedno było dla mnie pewne - coś się dzieje. Coś, o czym nigdy nie powinnam się dowiedzieć, mimo to byłam w to jakiś sposób wplątana.

            - Mogę się założyć, że jesteś zakochana, to dlatego się tak dziwnie zachowujesz. - powiedziała Liesel podpierając twarz na dłoniach.

            Tak, na razie jedynym facetem, którego poznałam jest psychol, który chce mojej śmierci.                     Idealnie.

            - Błagam, nie zaczynajcie tylko o facetach - jęknęła Elody ubrana w swoją neonowo różową, flanelową piżamę.

            Musicie wiedzieć, że Elody nosiła swoje piżamy prawie jak flagi. Każda symbolizowała jej stan, który aktualnie przechodzi. Neonowy róż i flanela symbolizowało zerwanie z chłopakiem, a rozmazany makijaż i kasztanowe włosy w nieładzie dopełniały całkowicie moje przypuszczenia.

"Obok" niej na ekranie Skype'a siedziała wygodnie rozłożona na swojej kanapie Liesel zajadając się ciastkami korzennymi. Liesel była jedną z tych dziewczyn, które dwadzieścia cztery na siedem siedziały z głową chmurach rysując na marginesach zeszytów serduszka i inne takie dziewczęce rzeczy. Mimo to, była najlepszą przyjaciółką jaką można sobie wyobrazić.

            Jeśli chodzi o Zoe, zaprzyjaźniłyśmy się między szóstą, a siódmą klasą na przyjęciu wokół basenu u Bethany Morton. Jedna z jej koleżanek - Juliet Parker popisywała się po głębokiej stronie skacząc z trampoliny na bombę, choć tak naprawdę chwaliła się tym, że od czerwca do sierpnia wyrosły jej piersi rozmiaru C - żadna z nas nie miała większych. Poszłam dolać sobie więcej soku, kiedy nagle Zoe podeszła do mnie ze lśniącymi brązowymi oczami, które w świetle letniego słońca wyglądały jak dwa węgielki. Nigdy wcześniej nie rozmawiałyśmy.

            - Musisz to zobaczyć - powiedziała, ciągnąc mnie za ramię. Jej oddech pachniał miętowymi lodami, a brązowe loki uroczo skręcały się na końcach.

            Zaciągnęła mnie do pokoju Bethany, gdzie wszystkie dziewczyny zrzuciły na jedną kupę swoje torby i ubrania na zmianę. Juliet miała różową torbę z inicjałami wyszytymi fioletową nitką na boku. Zoe oczywiście musiała być tutaj wcześniej i dwa razy zdążyła ją przeszukać, bo schyliła się i od razu wyciągnęła przezroczystą, zamykaną hermetycznie saszetkę, podobną do tych w jakich nosiło się kolorowe długopisy w zerówce.

            - Patrz! - podniosła opakowanie i potrząsnęła nim. W środku były dwa tampony.

            Nawet nie pamiętam jak szybko zaczęłyśmy wraz z Zoe biegać po domu, przetrząsając szuflady i szafki w łazienkach i zbierając wszystkie tampony oraz podpaski Bethany, jej mamy i starszej siostry. Ze szczęścia kręciło mi się w głowie. Rozmawiałyśmy - ja z Zoe Bellisario. I nie tylko rozmawiałyśmy, ale śmiałyśmy się i to tak mocno, że musiałyśmy ściskać kolana, żeby się nie posikać. Potem wybiegłyśmy na taras i obrzuciłyśmy tamponami gości wokół basenu. Zoe śmiała się w niebogłosy:

            - Juliet! Coś ci wypadło z torebki!

            Kilka taponów wylądowało w wodzie i wszyscy faceci w ogromnym popłochu zaczęli wychodzić z basenu, jakby mieli się zaraz czymś zarazić. Juliet stała na trampolinie, ociekała wodą i trzęsła się, a my umierałyśmy ze strachu.

            Wciąż nie wiem dlaczego Zoe mnie namierzyła. Po latach starań udało mi się wznieść z towarzyskiego dna zaledwie na towarzyski poziom średni. Zoe brylowała już od pierwszej klasy, kiedy tylko się tutaj przeprowadziła. W klasowym występie, gdy wystawialiśmy Czarnoksiężnika z krainy Oz, grała Dorotkę. W trzeciej klasie w inscenizacji Charliego i fabryki czekolady zagrała Charliego.

            To powinno dać wam ogólny obraz sytuacji.

            Już sama obecność Zoe sprawia, że ludzie wokół zachowują się nienaturalnie, przedmioty tracą nagle kontury, a kolory zlewają się ze sobą.

            Oczywiście, nigdy jej tego nie powiedziałam. Wyśmiałaby mnie i wyzywała od lesbijek, czy coś.

            Jednak od tamtej chwili stałyśmy się najlepszymi przyjaciółkami. Liesel dołączyła później, kiedy razem z Zoe w wakacje przed ósmą klasą grałyśmy w lidze hokeja na trawie. Elody z kolei przeprowadziła się do Newcastle w pierwszej klasie liceum. Na jednej z pierwszych imprez poderwała Kenta Turnera, w którym Zoe bujała się od pół roku. Wszyscy myśleli, że Zoe zabije Elody. Ale w poniedziałek w szkole Elody siedziała przy naszym stoliku w czasie lunchu, pochylone razem z Zoe nad talerzem zawijanych frytek, chichrały się i zachowywały tak, jakby znały się od zawsze.

            - Znowu odpłynęłaś Holly - mruknęła Zoe z ekranu

            Otworzyłam usta, żeby jej odpowiedzieć, ale ubiegł mnie dzwonek od drzwi wejściowych.

            - Chwila, muszę otworzyć drzwi, zaraz będę. - jednym ruchem zgasiłam ekran w laptopie i poszłam w stronę drzwi mając pewność, że to albo tata z Allison wracający z zebrania rady mieszkańców lub zmęczony Jeremy z kijem do lacross'a. Siedziałam jedynie z moim starszym bratem Tylerem, który przyleciał do naszego nowego domu na miesiąc. Tyler normalnie studiował na Uniwersytecie Yale w Stanach prawo i czasem wydawało mi się, że był jedynym udanym Carverem w tym pokoleniu.

            Jednak po otworzeniu drzwi zobaczyłam wysokiego, możliwe o parę lat starszego ode mnie mężczyznę. Był o wiele wyższy (pozdrawiam swoje metr sześćdziesiąt centymetrów) i jak na swój wiek całkiem dobrze zbudowany. Po chwili jednak przyjrzałam się jego ubraniu, które zadziwiająco przypominało uniform mojego taty... ups.

            - Dzień dobry - spojrzałam na niego zdziwiona - a Pan do kogo?

            Mężczyzna uśmiechnął się lekko i wyciągnął z kieszeni policyjnego stroju plakietkę z dokumentem.

            - Jacob Brooks, policja. - schował plakietkę, a krótkofalówka przy jego pasku wydała jakiś dźwięk.

            Nagle przypomniałam sobie, kim jest ten facet. Kiedy byłam w siódmej klasie, on chodził do czwartej klasy liceum. To ten Jake Brooks kiedyś podkablowywał mojego brata, gdy zrywał się z lekcji. Teraz on przychodzi tutaj jako policjant, a mój brat studiuje prawo na Yale.  

            Och, jaki ten świat mały. 

            - Eee... jest tutaj twój ojciec? - uniósł brwi widząc, że przez dłuższy czas się nie odzywam, a ja przybiłam sobie piątkę w myślach i spaliłam się rumieńcem.

            Brawo Holly.

            - Holly? Z kim rozmawiasz? - usłyszałam za sobą głos Tylera, który schodził ze schodów ubrany jedynie w dresy i bluzkę bez rękawów, co znaczyło, że ćwiczył w piwnicy.

            - Och, to ty Carver. - uśmiech policjanta natychmiastowo się zmienił z ciepłego na przesiąknięty jadem. - W sumie do ciebie też mam sprawę.

            Brat podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu delikatnie ściskając.

            - Miło, że się znowu spotkaliśmy Brooks, dawno nie skopałem ci tyłka, ale jak już jesteś to nie muszę szukać twojego numeru. - na twarz mojego starszego brata wpłynął taki sam uśmiech, co przeraziło mnie jeszcze bardziej.

            - Uważaj do kogo mówisz Tyler, nie chcesz mieć znowu na pieńku z policją. - mówiąc to minął nas w drzwiach i bez ogródek wszedł do domu mierząc brata wzrokiem.

            Szczęka mojego brata niebezpiecznie się napięła na słowa policjanta, przez chwilę wyglądał jakby miał mu przyłożyć, ale po chwili ciszy otworzył usta i warknął w moją stronę:

            - Holly. Na górę. Już.

            - Nie musisz niczego ukrywać Carver. Twoja siostra powinna wiedzieć o co chodzi. - mężczyzna spojrzał się na mnie i lekko skrzywił.

            Niechętnie powlokłam się w stronę schodów zastanawiając się nad całą tą sytuacją. Tyler nigdy się tak nie zachowywał. Był jedną z najspokojniejszych osób jakie znam, a po wypadku mamy jeszcze bardziej zamknął się w sobie, przez co więcej myślał niż mówił. Mimo to, nigdy nie był aż tak przerażony i wściekły jednocześnie.

            Będąc już na szczycie schodów kątem oka zobaczyłam, że mój brat zaprowadził Brooks'a w stronę salonu, więc mogłam bezpiecznie podsłuchiwać ich rozmowę. Delikatnie się cofnęłam i usiadłam na jednym schodku.

            - ...chyba wiesz co to oznacza Carver, oglądałeś wiadomości. - powiedział policjant.

            - Wiem o co ci chodzi. Policja już mnie sprawdzała Brooks, jestem bezpieczny. Więc nic na mnie nie masz.

            Jake podszedł do niego bliżej, że w pewnym momencie pomyślałam, że ta krótka wymiana zdań nie skończy się dobrze. Chłopak zaczął mówić tak cicho, a jego głos był taki oschły, że musiałam przysunąć się z całej siły do ściany, by cokolwiek usłyszeć.

            - Oboje wiemy Carver, w jakie gówno byłeś i jesteś nadal wplątany. Hemmings wrócił i nie będzie już taki łaskawy dla ludzi, którzy zostawili go na lodzie.

            Nagle podskoczyłam ze strachu słysząc dźwięk pięści uderzającej o ścianę nade mną. Tyler pękł.

            - Mam nadzieję, że będziesz się opiekować rodziną. W przeciwnym razie, twoja siostra może skończyć z poderżniętym gardłem, w końcu w tym najlepiej specjalizuje się twój przyjaciel. Oczywiście na zmianę z rozjeżdżaniem wraz z swoją bandą, ludzi w całym Sydney...

            - Spieprzaj z mojego domu Brooks. - warknął Tyler - Obym nigdy więcej nie widział tutaj twojej fałszywej mordy.

            Usłyszałam zbliżające się kroki policjanta, więc szybko zerwałam się, jak najciszej na górę schodów. Oparłam się plecami o zimną ścianę i wzięłam parę głębokich oddechów by unormować ten ogromny młot bijący w mojej klatce piersiowej.

            Nie powinnam nic widzieć. Nie powinnam nic słyszeć. Nie powinno mnie tu być. 

            Weszłam z powrotem do swojego pokoju i włączyłam telewizor, przełączając kanał na lokalne wiadomości.

            Usiadłam na łóżku czując jak moje nogi odmawiają posłuszeństwa. Nagle pasek informacyjny zrobił się cały czerwony oraz wpłynął na niego napis RAPORT SPECJALNY.

            - Przerywamy program informacyjny, żeby poinformować, że wczoraj w nocy przestępca ścigany w całej Australii - Luke Hemmings - uciekł z więzienia pod zaostrzonym rygorem. - zdjęcie zbiega pojawiło się na ekranie.

            Wstrzymałam nagle oddech. Chłopak mógł być w moim wieku, jasne blond włosy miał postawione wysoko, na dolej wardze widniał czarny lip ring. Nie wyróżniał się niczym od innych nastolatków. To właśnie było największym powodem mojego przerażenia. Wyglądał normalnie. Mimo to, jego lodowato niebieskie oczy przewiercały mnie na wylot powodując u mnie gęsią skórkę.

            - Policja prosi państwa o szczególne zachowanie ostrożności. Mężczyzna był znany z wielu zabójstw, nielegalnego prowadzeniu wyścigów samochodowych oraz gangów ulicznych . - tym razem na ekranie pokazał się nakręcony moment schwytania chłopaka przez policję oraz jak policjanci prowadzą go w stronę więzienia. Twarz Hemmings'a spiętego kajdankami, prowadzonego przez dwójkę policjantów nie wyrażała żadnych emocji. Nie próbował się wyrwać, nie krzyczał, nie było po nim widać żadnego śladu załamania, tak jak u innych więźniów. Zachowywał się jak zabójca, który zabijał z zimną krwią, a to jeszcze bardziej powodowało, że czułam ogromną gulę w gardle. Każde światło od aparatów skierowanego w jego stronę rozjaśniało mocno niebieskie oczy. A on nawet nie mrugnął. - Oprócz tego w więzieniu był pod stałym nadzorem lekarzy psychiatrów ze względu na swój niepokojący stan psychiczny. Z tego powodu radzimy państwu nie opuszczać domu po godzinie dwudziestej drugiej, do czasu schwytania mężczyzny. Niedługo odbędzie się konferencja prasowa w tej sprawie, prowadzona przez komisarza policji Williama Carvera.

            Mój palec automatycznie trafił na czerwony przycisk na pilocie. Wzięłam głęboki wdech, a swój wzrok przeniosłam daleko w stronę horyzontu, gdzie niebo stykało się z oceanem.

            Gdzieś tam daleko Luke Hemmings czaił się na swoją nową ofiarę.

            Ale jedna niepokojąco prawdziwa myśl nie opuszczała mojej głowy.

            Tą ofiarą byłam ja.

Anonymous's POV

            Mała kafejka w dalszej części Sydney sprowadzała małą część klientów. Zaglądali do niej jedynie studenci szukając jedynej deski ratunku przed egzaminami w postaci niedobrej kawy. Ponure wnętrze i przekrzywiony, zakurzony szyld (źródła podają, że kiedyś dało się na nim odczytać nazwę kawiarni lecz teraz została zapamiętana jako "mała kawiarnia na rogu") nie zwracał zbytniej uwagi przechodniów na ulicy.

            Jake Brooks nacisnął omszałą klamkę do drzwi, które otworzyły się z lekkim skrzypnięciem i skrzywił się lekko na twarzy. Dźwięk małego dzwoneczka przy drzwiach pobudziła przysypiające kelnerki na ladzie stołu. Niska blondynka o mysich włosach nerwowo poprawiła fartuch i ruszyła za mężczyzną z malutkim notesikiem.

            - Co sobie pan życzy? - spłonęła rumieńcem na widok mężczyzny, jednak on niewzruszony stukał palcami w ladę stołu.

            - Czarną kawę poproszę.

            Dziewczyna pokiwała głowa, odgarnęła włosy z twarzy i odeszła z powrotem w stronę lady.

Brooks przełknął gulę w gardle i ze zdenerwowaniem spoglądał to na okno, a to na zegarek, chociaż wydawało mu się, że im częściej patrzy w jego kierunku, ten zaczyna zwalniać. W końcu kelnerka przyniosła do jego stolika kubek pełen gorącego napoju i oddaliła się pośpiesznie chcąc uniknąć wzroku bruneta. W tym samym momencie drzwi do kawiarni z powrotem się otworzyły.

            Skrzypnięcie.

            Dzwoneczek.

            Zakapturzony mężczyzna wszedł do pomieszczenia. Kroki. Ciemny cień pada na bruneta.

            - Brooks. - warknął w stronę policjanta, a on przełknął szybko zawartość wrzącego kubka.

Przestraszony zakaszlał, jego oczy się zeszkliły przez poparzenie.

            Mężczyzna usiadł naprzeciwko niego oglądając całą tą sytuację z obrzydzeniem.

            - Jesteś żałosnym robakiem Brooks. Nie wierzę, że powierzam całą akcję takiej osobie jak ty. Powinienem już dawno odstrzelić ten twój durny łeb. - wysyczał.

            Policjant przeniósł wzrok na mężczyznę i wziął spokojnie wdech. W jego oczach czaił się gniew.

            - Gdyby nie ja, nie dostawałbyś tyle informacji. - wyprostował się - Liczę sobie na co najmniej odrobinę szacunku.

            Zakapturzony mężczyzna pochylił się nad stołem i coś pod nim wyjął. Jake syknął gdy poczuł ostrze noża wbijające mu się w udo. Czuł jak pod dżinsami cieknie mu gorąca krew.

            - To ja dyktuję warunki śmieciu. Lepiej, żebyś się postarał i nie zwiał w ostatniej chwili kłapiąc pyskiem. Możesz skończyć o wiele gorzej niż Carverowie. Mów co wiesz.

            Brooks przełknął ślinę. Na jego czole pojawiły się delikatne kropelki potu, a rana na nodze dawała mocno o sobie znać.

            - Tyler zgrywał głupiego, jak powiedziałem mu o ucieczce. Sądzi, że może chronić młodą, ale gdy przypomniałem mu o jego bandzie i potyczkach z policją kazał mi spieprzać. - jęknął policjant. - Ugh... możesz... trochę... WYJĄĆ TEN CHOLERNY NÓŻ?!

            Zakapturzona postać zaśmiała się pod nosem i pochyliła jeszcze bardziej w stronę Brooks'a tym samym obracając nóż w jego nodze. Policjant zdusił w sobie krzyk, a jego oddech stawał się nienormalnie przerywany.

            - Będziesz jeszcze błagał, żebym cię zabił Brooks. - szepnął do jego ucha lekko się uśmiechając. - Na razie się nie spisałeś, ale daję ci jeszcze jedną szansę.

            Ta suka będzie cierpieć.

            A gra o życie zaczyna się teraz.

   Hej wszystkim!

Wracam do Was z nowym rozdziałem.

 Z góry przepraszam za błędy oraz to, że tak późno dodaję rozdział.

Szczerze mówiąc nie jestem z niego zadowolona, ciężko mi się go pisało.

Mam nadzieję, że chociaż odrobinę się Wam spodoba i oddałam dobrze te "złe" sceny.

Jeszcze staram się "odnaleźć" w tematyce, więc te pierwsze rozdziały mogą być różne...

No, a teraz sprawy organizacyjne.

O. MÓJ. BOŻE.

Na chwilę obecną jest ponad 4.7k wyświetleń na blogu i 1.8k na Wattpadzie.

Jeju, dopiero napisałam dwie notki... naprawdę, jesteście WIELCY! ♥

Nie wiecie ile znaczy dla mnie każdy komentarz, głos na Wattpadzie, wyświetlenie, czy nawet tweet - to ogromnie mnie motywuje, żeby pisać dalej i nie dołować się tekstami w stylu "jezu, co ty piszesz i tak nikt tego nie czyta".

*daje całusa przez monitor*

Jeśli chodzi o najbliższe rozdziały:

Idę w tym roku do 3 gimnazjum i jak wiecie, czeka mnie egzamin. Oprócz tego mam korki z angielskiego i francuskiego, więc mam nadzieję, że uda mi się to jakoś połączyć z pisaniem... jak coś będę Was informować na twitterze lub w aktualnościach w prawej kolumnie.
Na prawdę, nie chciałabym zakończyć tego opowiadania na 4 rozdziale, bo bardzo bardzo bardzo chcę je skończyć i przekazać je Wam jak najlepiej jak potrafię.

Więc, to chyba tyle z mojej notki... piszcie komentarze, motywujcie mnie dalej na Wattpadzie, piszcie na #PureFF (kocham czytać Wasze tweety haha), polecajcie to opowiadanie innym, piszcie na moim asku jak macie jakieś pytania... no i do nastepnego :)

Kocham Was x

Rozdział 1

muzyka do rozdziału

nie znalazłam lepszej, przepraszam

Sydney, Nowa Południowa Walia, Australia

                        

            - Ile jeszcze?! - jęknęłam głośno zwracając na siebie uwagę reszty pasażerów.

            - Pytałaś się o to pięć minut temu. - mruknął brat siedzący obok mnie na siedzeniu. - Ale rozumiem, że do takiego trudnego działania matematycznego potrzeba zdecydowanie większej ilości IQ, więc ci poniekąd wybaczam.

            Otworzyłam usta, żeby już mu coś odpowiedzieć, ale ubiegł mnie tata, który w lusterku samochodu jednym spojrzeniem uciszył naszą dwójkę.

            - Nie moglibyście chociaż raz w życiu być ze sobą zgodni? - spytał.

            Spojrzeliśmy na siebie z Jeremy'm i oboje w tej samej chwili udaliśmy, że wymiotujemy na skórzaną tapicerkę w samochodzie.

            - Jesteście niemożliwi. - Allison siedząca na miejscu pasażera posłała nam szeroki uśmiech mrugając dyskretnie w moją stronę.

            Westchnęłam i opadłam na siedzenie udając, że nie widziałam tego gestu skierowanego w moją stronę. Nałożyłam słuchawki oraz powróciłam do tej samej czynności, którą robiłam przez ostatnią godzinę podróży - gapienie się z przyklejonym nosem do szyby. Moje oczy ze znudzeniem przejeżdżały po jakże malowniczym australijskim krajobrazie. Po jakimś czasie przestałam już nawet rejestrować każdy słup, dom czy nawet drzewo. Byłam zbyt zmęczona. Nawet nie chciałam sobie wyobrazić tego widoku - nowego miasta, domu, ludzi... to wszystko było dla mnie za wiele jak na jeden dzień.

            I tak ostatnie dni w Newcastle spędziłam bojkotując pomysł mojego ojca siedząc zamknięta w pokoju, oglądając wszystkie dziesięć sezonów Przyjaciół na DVD wraz z wielkim kubełkiem lodów czekoladowych. Niestety w mojej głowie wyglądało to mniej więcej tak: okazało się niestety, że lody zawierają nieznaną dotąd ludzkości zakaźną bakterię, która uniemożliwia podróżowanie do miast zaczynających się na "S", więc niestety jesteśmy zmuszeni zostać w domu, prawda?

            Taa... w moich snach.

            W głębi duszy miałam ochotę wrzeszczeć, płakać i tupać nogą jak mała dziewczynka, której zabrano ulubioną lalkę, byleby tata zawrócił na środku drogi, przyznał się do błędu ("Przecież, jak mogłem być taki głupi i zgodzić się na długo wyczekiwany awans") oraz pojechał jak najszybszą drogą z powrotem do Newcastle.

            Wszystko, byleby nie opuszczać Newcastle.

            Już tęskniłam za swoimi przyjaciółkami, z którymi po prostu rządziłyśmy tą szkołą. Ale najbardziej tęskniłam za mamą...

            Dwa lata temu moja mama została zamordowana. Stało się to ostatniego dnia lata, kiedy wraz z przyjaciółkami wyrwałyśmy się z domu, żeby przyjść na największą imprezę organizowaną przez ostatnie klasy, oczywiście - jak to my - musiałyśmy być obowiązkowymi na niej osobami. Wszystko byłoby idealne gdyby nie to, że moja mama przyjechała, wcześniej niż to było zaplanowane do miasta. Gdy zobaczyła, że nie ma mnie w domu, przyjechała na plażę, na której była organizowana cała impreza i po ostrej reprymendzie zawiozła mnie do domu. Jednak w drodze przez autostradę i naszej mocnej wymianie zdań coś musiało pójść nie tak. Samochód jadący w przeciwnym kierunku zepchnął nasz wprost za barierę, za którą znajdował lodowaty ocean. Nie było szansy by ktokolwiek z nas przeżył – jednak – jak mówią lekarze, w moim przypadku nastąpił cud. Po długiej reanimacji wróciłam do żywych. Hura.

            Rok później mój ojciec poznał Allison – śliczną, młodą prezenterkę pogody lokalnej telewizji i zakochał się znowu na zabój, więc po niespełna pięciu miesiącach postanowili się pobrać.

            Komisarz policji i prezenterka pogody.

Och, jak cudownie.

            Nawet nie wiecie jaką mam ochotę Wam powiedzieć, że Allison tak naprawdę była brzydką, pomarszczoną macochą z nadwagą, która nienawidziła dzieci, ale byłoby to jednym wielkim kłamstwem. Była jedną z tych kochających kobiet, które uwielbiały pomagać chorym dzieciom w domu opieki, piekła ciastka z podwójną czekoladą co weekend oraz pracowała dodatkowo w radzie mieszkańców. Żona idealna.

            Ciągle nie jestem przyzwyczajona do tego w jaki sposób mój tata na nią patrzy, to boli. Takim samym wzrokiem jakim patrzył kiedyś na nią. To tak, jakby nigdy nie istniała, wiecie o czym mówię. Czasem mam wrażenie, jakbym tylko ja o niej pamiętała. Niewątpliwie ten wypadek odbił się na mnie źle.

            W momencie poczułam jak ktoś stuka mnie w ramię jednocześnie zrywając z moich uszu słuchawki.

            - Ej! – krzyknęłam na brata, który wyrwał mnie z zamyślenia.

            - Już jesteśmy – powiedział i przekrzywił się na siedzeniu by lepiej widzieć przednią szybę samochodową.

            Faktycznie, krajobraz zdecydowanie się zmienił. Leśne drogi zamieniły się na wysokie budynki, samochodów zdecydowanie przybyło, a na ulicach grupy ludzi śpieszyły się zapewnie sądząc po godzinie, na ważne spotkania biznesowe lub by po prostu przejść się po zatłoczonych ulicach. Jak kto woli.

            - Podoba Wam się dzieciaki? – spytał tata, znowu spoglądając na nas przez lusterko.

            - Super. – szepnął Jeremy patrząc z zachwytem jak wjeżdżaliśmy przez tunel prowadzący w zamieszkane dzielnice miasta.

            - Obleci. – westchnęłam, nie chciałam im robić tutaj jeszcze jakiejś nadziei. To zdecydowanie nie w stylu Holly Carver.

            - Za chwilę będziemy, nie martwcie się. – zapewniła nas Allison, a tata ścisnął jej dłoń i pocałował w policzek.

           

            Dziesięć minut później byliśmy już na miejscu. Nasz srebrny citroen wjechał na świeżo wyłożony wjazd prowadzący do dużego białego domu. Przy ganku wciąż kręcili się ludzie od przeprowadzki niosący pudła z naszymi rzeczami. Wyszliśmy z samochodu, tata uścisnął dłoń jakiegoś wysokiego faceta w garniturze, który dał mu klucze. Porozmawiał z nim chwilę i zaraz wrócił do nas.

            - Witajcie w naszym nowym domu. - objął ramieniem Allison i podał mi i Jeremy'emu klucze do swoich pokoi.

            - Ty na lewo - wskazał mojego brata - A Ty na prawo. I bez żadnego przepychania.

            Spojrzeliśmy na siebie z bratem i równocześnie zerwaliśmy się do biegu prawie potrącając robotników. Och, zapomniałam Wam powiedzieć - Jeremy to mój brat bliźniak. Jest pomiędzy nami cała minuta różnicy, więc on - jako ten starszy - zawsze to wykorzystuje, nawet jeśli by przegrywał. Wierzcie mi, mieć brata bliźniaka to nic fajnego, zwłaszcza gdy ma się jedną łazienkę i pięć minut do wyjścia do szkoły.

            Wbiegliśmy po schodach tupiąc niemiłosiernie, przy czym Jeremy kątem oka widząc, że go doganiam zepchnął mnie o dwa schody w dół.

            - Dupek - mruknęłam.

            - Tak, ale jestem pierwszy. - wyszczerzył zęby stojąc przy drzwiach od swojego pokoju.

            - Naciesz się póki możesz. - przekręciłam klucz w zamku.

            Po otwarciu drzwi pierwszym zapachem, który dotarł do mojego nosa był słony powiew oceanu. Potem reszta moich zmysłów się wyostrzyła. Biel mebli w moim nowym pokoju idealnie się zlewała z błękitnym oceanem, którego kolor był widoczny z ogromnego okna na środku pomieszczenia. Po lewej stało ogromne białe łóżko, a tuż obok mała szafeczka nocna z błękitną lampką. Na podłodze leżał miękki biały dywan, który tylko czekał by się na nim położyć. Po prawej stała duża szafa, która z pewnością pomieściłaby wszystkie moje ubrania (których była naprawdę pokaźna suma) oraz kolejne drzwi, które pewnie prowadziły do mojej własnej łazienki.

            - Sądziłam, że spodoba ci się ten pokój. - usłyszałam kobiecy głos za swoimi plecami. - Zawsze kochałaś widoki na ocean.

            Moja macocha opierała się o drzwi od mojego pokoju i ze spokojem na twarzy patrzyła na malowniczą głębię za oknem.

            - Dziękuję. - wypaliłam, bo co przecież innego miałam jej powiedzieć?

            Podeszła do mnie i objęła mnie ramieniem.

            - Cieszę się, że jesteśmy tu razem Holly, wiesz?

            - Przepraszam Allison - lekko odtrąciłam jej ramię - ale to dla mnie zbyt dużo jak na jeden dzień.

            Allison spojrzała na mnie ze zrozumieniem po czym wyszła. Wiem, co sobie teraz o mnie pomyślicie, ale to naprawdę nie tak. Uwielbiam to jak Allison jest miła dla nas oraz to jak bardzo kocha mojego tatę i daje mu szczęście, wsparcie i tak dalej, ale to wszystko jest dla mnie za trudne. Nagle zacząć wszystko od nowa z inną osobą, która ma „zastąpić” moją mamę, jakby całe moje „tamte" życie i wypadek nie miało nigdy miejsca.

            Westchnęłam głośno i dopiero teraz poczułam jak bardzo zmęczona jestem. Od kilku dni zarywałam noce przejmując się tą głupią przeprowadzką tak, że w końcu zapomniałam o tym jak wyglądam. Gorący prysznic powinien załatwić sprawę.

            Zeszłam na chwilę na dół do samochodu, wzięłam swoją torbę z ubraniami, kosmetykami i wbiegłam na górę z powrotem do swojej łazienki. Zdjęłam z siebie ubrania, weszłam do kabiny oblewając się gorącą wodą. Krople spływające po moich włosach i ciele dawały mi spokój oraz ukojenie, a mocny owocowy zapach spowodował, że zapomniałam na chwilę o przeprowadzce.

Nagle usłyszałam jak drzwi od łazienki się otwierają. Przez zaparowane drzwi od kabiny nie widziałam twarzy osoby, ale po sylwetce wywnioskowałam, że to mężczyzna.

- Jeremy! Wyłaź z łazienki zboczeńcu. – krzyknęłam na brata, po czym usłyszałam z powrotem zamykane drzwi.

Idiota.

Zakręciłam wodę i opatuliłam się puchowym ręcznikiem. Podniosłam wzrok chcąc spojrzeć na lusterko i w tym samym momencie krzyknęłam widząc co było tam napisane.

PAMIĘTAJ, ŻE CIĘ OBSERWUJĘ.

JESTEM WSZĘDZIE, A PO TOBIE NIE ZOSTANIE ŻADEN ŚLAD.

CAŁUSY x

            Szybko zmazałam napis i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Moja twarz była nienaturalnie blada, a klatka piersiowa unosiła się oraz opadała w szybkim tempie.

            Co. To. Do. Cholery. Było. 

            Usłyszałam z pokoju dźwięk dochodzącego SMS-a, więc wyrwana z zamyślenia powędrowałam w kierunku telefonu myśląc, że to wiadomość od Zoe, Liesel lub Elody, które pytały się o mój przyjazd do Sydney. Jednak się myliłam.

Blocked ID: Widzę, że przeczytałaś moją wiadomość skarbie. Masz cudowne ciało, chociaż następnym razem wolałbym Cię zobaczyć bez tego ręcznika. Miłych snów x

           

            Poczułam jak podłoga pode mną wiruje tak, że musiałam się oprzeć plecami o chłodną ścianę. Ogromna kula w gardle sprawiła, że musiałam na dłuższą chwilę wstrzymać oddech.

            W co ja się właśnie wplątałam?

           

            Anonymous's POV

            Tuż za oknem ciemna postać stała w cieniu, oglądając całą sytuację. Swoją posturą opierała się o drogi, sportowy samochód. Czarny kaptur zasłaniał twarz, która wyłaniała się z mroku.

Postać wyglądała zwyczajnie, nikt z ludzi nawet nie przypuszczał, co przed chwilą zrobiła, albo - co lepsze – ma zamiar zrobić.

Jednym ruchem sięgnęła do kieszeni spodni po telefon i wybrała pierwszy numer.

           - Tak, to ja. – spojrzała z powrotem na okno, gdzie dziewczyna z przerażeniem odczytywała wiadomość w telefonie. – Wróciłem, tym razem mam ochotę się trochę pobawić.

            W słuchawce rozległ się odgłos tłuczonego szkła. Połączenie zostało przerwane.

            Tak, zdecydowanie dobrze jest wrócić.

           

           Witajcie kochani! 

O mamo, ostatnim czasem tyle się zdarzyło, że sama nie wiem od czego zacząć.

Może jakoś to rozpiszę w punktach.

1. Chciałabym Wam podziękować za każde wejście tutaj na bloggerze jak i na Wattpadzie. Ciągle nie wierzę, że tutaj mam prawie 3k wejść, a na Wattpadzie 1K... wow.

2. Wczoraj zwariowałam widząc Pure'a na koncie @CytatyZFF na twitterze.

O. MÓJ. BOŻE. Ciągle się trzęsę. Moim marzeniem było kiedyś pojawić się na tym koncie.

Dziękuję Wam bardzo ♥

3. Założyłam konto do Newsów (@PureFFNEWS) i szukam osoby, która może chciałaby je poprowadzić, wiecie, pisać spojlery, pisać nowości i inne rzeczy związane z Pure'm. Więc jak jest ktoś chętny może się zgłaszać do mnie na twittera (@grandexlly)

No to chyba na tyle, mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałam uff... oraz oczywiście mam nadzieję, że podoba Wam się rozdział :) 

Piszcie komentarze tutaj, na Wattpadzie lub jak wolicie na #PureFF na twitterze (zawsze uśmiecham się jak głupia, gdy czytam Wasze komentarze) i piszcie na moim asku jak macie jakieś pytania do bohaterów, rozdziałów i tak dalej...

Oraz polecajcie ludziom to fanfiction, jeśli chociaż trochę się Wam podoba ♥

Do następnego :)

Kocham Was xx

EDIT: Znalazłam osobę do prowadzenia @PureFFNEWS więc poszukiwania aktualnie zamknięte :)

Prolog

Polecam włączyć do tego muzykę

Moja mama mawiała, że człowiek jest zaledwie tchnieniem, a jego życie jedynie sumą oddechów. Rodzi się, by umrzeć, a umiera, by żyć wiecznie. Podczas swojej ziemskiej wędrówki doświadcza wielu sprzeczności: spotyka się z różnymi zrządzeniami losu: dobrem i złem, radością i rozczarowaniem; podejmuje decyzje, dokonuje wyborów i nigdy tak naprawdę nie dowiaduje się, czy mógł wybrać lepiej.

Zawsze wydawało mi się, że w życiu każdego człowieka alternatyw jest wiele, ale się myliłam. Tak naprawdę nie ma żadnej, wszystko jest cieniem, iluzją i złudzeniem. Myślisz, że sprawujesz nad wszystkim kontrolę. Wydaje ci się, że przyszłość zależy od ciebie. Nie zastanawiasz się nad tym, że jesteś zniewolony przez własne uczucia, że żyjesz w rytm czyjegoś serca, że kontrolę nad tobą sprawuje własny umysł. Sięgasz po coraz odważniejsze zmiany, bo ciężarem jest samo istnienie – ale przekonujesz się, że własnego serca nikt jeszcze nie oszukał. Wspomnienia, stworzone z setek łez, są częścią twojej duszy, a ty… ty jesteś tylko czyjąś marionetką.

To, co kiedyś było nierealne, stało się dla mnie tak naturalne, jakbym żyła właśnie w tym celu, od początku. Póki myślałam, że życie leży tylko i wyłącznie w moich rękach, czułam się dziwnie wolna; przekonana o tym, że przyszłość zależy tylko ode mnie.

To uczucie często pojawiało się tylko przy jednej osobie.

I to właśnie ta osoba była problemem.

Wiesz jak to wygląda?

Czasem gdy zamykam oczy, wyobrażam sobie nas. Szczęśliwych. Z daleka od wszystkiego. Chcę zacisnąć palce na Twojej dłoni, ale w zamian chwytam w ręce jedynie powietrze i prawie natychmiast moje serce pęka z rozpaczy. Czasem jednak oczekiwanie na ból jest gorsze niż on sam, a ja robiłam to cały czas. Zachłystuję się tą bolesną rzeczywistością, a ty cały czas wypełniasz moje życie sprzecznościami.

Choć wcale Cię nie ma, więzisz mnie, będąc jednocześnie w moim więzieniu.

Czasem sama przez to wszystko sama nie wiem, kim jestem, ale nigdy nie zdarzyło mi się zapomnieć będąc z Tobą. 

Już wiem jak to jest, kiedy nagle ziemia rozstępuje ci się pod nogami, a niebo zaczyna walić się na głowę. Znam to uczucie, kiedy stoisz na rozdrożu, musisz wybrać jedną ścieżkę i już nigdy nie dowiesz się, czy mogłeś wybrać lepiej. Znam ból, który towarzyszy rozstaniom i doskonale wiem, jak smakuje rozczarowanie.

Mimo wszystko, to była piękna miłość – tym piękniejsza, że zrodzona ze wzajemnej nienawiści. Przez te wszystkie lata często zastanawiałam się, dlaczego z taką łatwością oboje uwierzyliśmy. Dziś zrozumiałam, że właśnie z tego powodu, bo uczucie tak silne jak nienawiść zawsze zostawia w człowieku jakiś ślad.

Niczego nie żałuję i to najważniejsze. Zawsze starałam się żyć tak, żeby nie było za dużo gdyby, bo to one najczęściej nie pozwalają w nocy spać. Oczywiście, zdarzają się gorsze dni, ale obecnego życia nie zamieniłabym na żadne inne. Popełniałam błędy, ale bez nich nie byłoby mnie tu, gdzie jestem. Każde złe wspomnienie zamieniłam na cenne doświadczenie i wiesz co?

Jestem szczęśliwa.

Czasem te gorsze chwile są po to, abyśmy później docenili te dobre, a im więcej ich doceniamy tym lepsze i jaśniejsze staje się życie. Jestem szczęśliwa, najszczęśliwsza tu gdzie jestem i niczego nie chcę zmieniać

Wszystko, co mam, wszystko, czym dziś żyję, zawdzięczam temu, że kiedyś mnie pokochałeś… I wciąż, niczym zapomniane echo, wracają do mnie stare słowa i wspomnienia, obietnice, które nigdy nie doczekały się spełnienia i marzenia, pozbawione już na zawsze kształtów i kolorów.

Jesteś wszystkim za czym tęsknię. 

                                              
                               

Jak to się mówi - pierwsze koty za płoty.

Więc hm... może zaczniemy od początku.

Chciałabym Was serdecznie powitać na swoim blogu. Jak mogliście już zauważyć, będzie to fanfiction o Luke'u. 

W planach mam dużo brutalnych scen, więc z góry radzę zajrzeć do zakładek, gdzie macie fabułę, bohaterów i tak dalej. 

OPOWIADANIE BĘDZIE PODZIELONE NA DWIE (LUB WIĘCEJ) CZĘŚCI

 JEŚLI KTOŚ CHCE BYĆ INFORMOWANY TO PROSZĘ, NIECH NAPISZE O TYM W ZAKŁADCE INFORMOWANI TO MI NAPRAWDĘ UŁATWI SPRAWĘ ❤

 SWOJE OPINIE MOŻECIE NAPISAĆ W KOMENTARZU LUB NA #PureFF NA TWITTERZE

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Oraz zapraszam do obejrzenia zwiastunu

No i oczywiście, jeśli się Wam spodobał prolog mam do Was prośbę - polecajcie go innym.

No to na tylę, mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałam.

Jeśli macie do mnie pytania, to uderzajcie do mnie na twittera lub aska.

Kocham Was xx