Rozdział 1

muzyka do rozdziału

nie znalazłam lepszej, przepraszam

Sydney, Nowa Południowa Walia, Australia

                        

            - Ile jeszcze?! - jęknęłam głośno zwracając na siebie uwagę reszty pasażerów.

            - Pytałaś się o to pięć minut temu. - mruknął brat siedzący obok mnie na siedzeniu. - Ale rozumiem, że do takiego trudnego działania matematycznego potrzeba zdecydowanie większej ilości IQ, więc ci poniekąd wybaczam.

            Otworzyłam usta, żeby już mu coś odpowiedzieć, ale ubiegł mnie tata, który w lusterku samochodu jednym spojrzeniem uciszył naszą dwójkę.

            - Nie moglibyście chociaż raz w życiu być ze sobą zgodni? - spytał.

            Spojrzeliśmy na siebie z Jeremy'm i oboje w tej samej chwili udaliśmy, że wymiotujemy na skórzaną tapicerkę w samochodzie.

            - Jesteście niemożliwi. - Allison siedząca na miejscu pasażera posłała nam szeroki uśmiech mrugając dyskretnie w moją stronę.

            Westchnęłam i opadłam na siedzenie udając, że nie widziałam tego gestu skierowanego w moją stronę. Nałożyłam słuchawki oraz powróciłam do tej samej czynności, którą robiłam przez ostatnią godzinę podróży - gapienie się z przyklejonym nosem do szyby. Moje oczy ze znudzeniem przejeżdżały po jakże malowniczym australijskim krajobrazie. Po jakimś czasie przestałam już nawet rejestrować każdy słup, dom czy nawet drzewo. Byłam zbyt zmęczona. Nawet nie chciałam sobie wyobrazić tego widoku - nowego miasta, domu, ludzi... to wszystko było dla mnie za wiele jak na jeden dzień.

            I tak ostatnie dni w Newcastle spędziłam bojkotując pomysł mojego ojca siedząc zamknięta w pokoju, oglądając wszystkie dziesięć sezonów Przyjaciół na DVD wraz z wielkim kubełkiem lodów czekoladowych. Niestety w mojej głowie wyglądało to mniej więcej tak: okazało się niestety, że lody zawierają nieznaną dotąd ludzkości zakaźną bakterię, która uniemożliwia podróżowanie do miast zaczynających się na "S", więc niestety jesteśmy zmuszeni zostać w domu, prawda?

            Taa... w moich snach.

            W głębi duszy miałam ochotę wrzeszczeć, płakać i tupać nogą jak mała dziewczynka, której zabrano ulubioną lalkę, byleby tata zawrócił na środku drogi, przyznał się do błędu ("Przecież, jak mogłem być taki głupi i zgodzić się na długo wyczekiwany awans") oraz pojechał jak najszybszą drogą z powrotem do Newcastle.

            Wszystko, byleby nie opuszczać Newcastle.

            Już tęskniłam za swoimi przyjaciółkami, z którymi po prostu rządziłyśmy tą szkołą. Ale najbardziej tęskniłam za mamą...

            Dwa lata temu moja mama została zamordowana. Stało się to ostatniego dnia lata, kiedy wraz z przyjaciółkami wyrwałyśmy się z domu, żeby przyjść na największą imprezę organizowaną przez ostatnie klasy, oczywiście - jak to my - musiałyśmy być obowiązkowymi na niej osobami. Wszystko byłoby idealne gdyby nie to, że moja mama przyjechała, wcześniej niż to było zaplanowane do miasta. Gdy zobaczyła, że nie ma mnie w domu, przyjechała na plażę, na której była organizowana cała impreza i po ostrej reprymendzie zawiozła mnie do domu. Jednak w drodze przez autostradę i naszej mocnej wymianie zdań coś musiało pójść nie tak. Samochód jadący w przeciwnym kierunku zepchnął nasz wprost za barierę, za którą znajdował lodowaty ocean. Nie było szansy by ktokolwiek z nas przeżył – jednak – jak mówią lekarze, w moim przypadku nastąpił cud. Po długiej reanimacji wróciłam do żywych. Hura.

            Rok później mój ojciec poznał Allison – śliczną, młodą prezenterkę pogody lokalnej telewizji i zakochał się znowu na zabój, więc po niespełna pięciu miesiącach postanowili się pobrać.

            Komisarz policji i prezenterka pogody.

Och, jak cudownie.

            Nawet nie wiecie jaką mam ochotę Wam powiedzieć, że Allison tak naprawdę była brzydką, pomarszczoną macochą z nadwagą, która nienawidziła dzieci, ale byłoby to jednym wielkim kłamstwem. Była jedną z tych kochających kobiet, które uwielbiały pomagać chorym dzieciom w domu opieki, piekła ciastka z podwójną czekoladą co weekend oraz pracowała dodatkowo w radzie mieszkańców. Żona idealna.

            Ciągle nie jestem przyzwyczajona do tego w jaki sposób mój tata na nią patrzy, to boli. Takim samym wzrokiem jakim patrzył kiedyś na nią. To tak, jakby nigdy nie istniała, wiecie o czym mówię. Czasem mam wrażenie, jakbym tylko ja o niej pamiętała. Niewątpliwie ten wypadek odbił się na mnie źle.

            W momencie poczułam jak ktoś stuka mnie w ramię jednocześnie zrywając z moich uszu słuchawki.

            - Ej! – krzyknęłam na brata, który wyrwał mnie z zamyślenia.

            - Już jesteśmy – powiedział i przekrzywił się na siedzeniu by lepiej widzieć przednią szybę samochodową.

            Faktycznie, krajobraz zdecydowanie się zmienił. Leśne drogi zamieniły się na wysokie budynki, samochodów zdecydowanie przybyło, a na ulicach grupy ludzi śpieszyły się zapewnie sądząc po godzinie, na ważne spotkania biznesowe lub by po prostu przejść się po zatłoczonych ulicach. Jak kto woli.

            - Podoba Wam się dzieciaki? – spytał tata, znowu spoglądając na nas przez lusterko.

            - Super. – szepnął Jeremy patrząc z zachwytem jak wjeżdżaliśmy przez tunel prowadzący w zamieszkane dzielnice miasta.

            - Obleci. – westchnęłam, nie chciałam im robić tutaj jeszcze jakiejś nadziei. To zdecydowanie nie w stylu Holly Carver.

            - Za chwilę będziemy, nie martwcie się. – zapewniła nas Allison, a tata ścisnął jej dłoń i pocałował w policzek.

           

            Dziesięć minut później byliśmy już na miejscu. Nasz srebrny citroen wjechał na świeżo wyłożony wjazd prowadzący do dużego białego domu. Przy ganku wciąż kręcili się ludzie od przeprowadzki niosący pudła z naszymi rzeczami. Wyszliśmy z samochodu, tata uścisnął dłoń jakiegoś wysokiego faceta w garniturze, który dał mu klucze. Porozmawiał z nim chwilę i zaraz wrócił do nas.

            - Witajcie w naszym nowym domu. - objął ramieniem Allison i podał mi i Jeremy'emu klucze do swoich pokoi.

            - Ty na lewo - wskazał mojego brata - A Ty na prawo. I bez żadnego przepychania.

            Spojrzeliśmy na siebie z bratem i równocześnie zerwaliśmy się do biegu prawie potrącając robotników. Och, zapomniałam Wam powiedzieć - Jeremy to mój brat bliźniak. Jest pomiędzy nami cała minuta różnicy, więc on - jako ten starszy - zawsze to wykorzystuje, nawet jeśli by przegrywał. Wierzcie mi, mieć brata bliźniaka to nic fajnego, zwłaszcza gdy ma się jedną łazienkę i pięć minut do wyjścia do szkoły.

            Wbiegliśmy po schodach tupiąc niemiłosiernie, przy czym Jeremy kątem oka widząc, że go doganiam zepchnął mnie o dwa schody w dół.

            - Dupek - mruknęłam.

            - Tak, ale jestem pierwszy. - wyszczerzył zęby stojąc przy drzwiach od swojego pokoju.

            - Naciesz się póki możesz. - przekręciłam klucz w zamku.

            Po otwarciu drzwi pierwszym zapachem, który dotarł do mojego nosa był słony powiew oceanu. Potem reszta moich zmysłów się wyostrzyła. Biel mebli w moim nowym pokoju idealnie się zlewała z błękitnym oceanem, którego kolor był widoczny z ogromnego okna na środku pomieszczenia. Po lewej stało ogromne białe łóżko, a tuż obok mała szafeczka nocna z błękitną lampką. Na podłodze leżał miękki biały dywan, który tylko czekał by się na nim położyć. Po prawej stała duża szafa, która z pewnością pomieściłaby wszystkie moje ubrania (których była naprawdę pokaźna suma) oraz kolejne drzwi, które pewnie prowadziły do mojej własnej łazienki.

            - Sądziłam, że spodoba ci się ten pokój. - usłyszałam kobiecy głos za swoimi plecami. - Zawsze kochałaś widoki na ocean.

            Moja macocha opierała się o drzwi od mojego pokoju i ze spokojem na twarzy patrzyła na malowniczą głębię za oknem.

            - Dziękuję. - wypaliłam, bo co przecież innego miałam jej powiedzieć?

            Podeszła do mnie i objęła mnie ramieniem.

            - Cieszę się, że jesteśmy tu razem Holly, wiesz?

            - Przepraszam Allison - lekko odtrąciłam jej ramię - ale to dla mnie zbyt dużo jak na jeden dzień.

            Allison spojrzała na mnie ze zrozumieniem po czym wyszła. Wiem, co sobie teraz o mnie pomyślicie, ale to naprawdę nie tak. Uwielbiam to jak Allison jest miła dla nas oraz to jak bardzo kocha mojego tatę i daje mu szczęście, wsparcie i tak dalej, ale to wszystko jest dla mnie za trudne. Nagle zacząć wszystko od nowa z inną osobą, która ma „zastąpić” moją mamę, jakby całe moje „tamte" życie i wypadek nie miało nigdy miejsca.

            Westchnęłam głośno i dopiero teraz poczułam jak bardzo zmęczona jestem. Od kilku dni zarywałam noce przejmując się tą głupią przeprowadzką tak, że w końcu zapomniałam o tym jak wyglądam. Gorący prysznic powinien załatwić sprawę.

            Zeszłam na chwilę na dół do samochodu, wzięłam swoją torbę z ubraniami, kosmetykami i wbiegłam na górę z powrotem do swojej łazienki. Zdjęłam z siebie ubrania, weszłam do kabiny oblewając się gorącą wodą. Krople spływające po moich włosach i ciele dawały mi spokój oraz ukojenie, a mocny owocowy zapach spowodował, że zapomniałam na chwilę o przeprowadzce.

Nagle usłyszałam jak drzwi od łazienki się otwierają. Przez zaparowane drzwi od kabiny nie widziałam twarzy osoby, ale po sylwetce wywnioskowałam, że to mężczyzna.

- Jeremy! Wyłaź z łazienki zboczeńcu. – krzyknęłam na brata, po czym usłyszałam z powrotem zamykane drzwi.

Idiota.

Zakręciłam wodę i opatuliłam się puchowym ręcznikiem. Podniosłam wzrok chcąc spojrzeć na lusterko i w tym samym momencie krzyknęłam widząc co było tam napisane.

PAMIĘTAJ, ŻE CIĘ OBSERWUJĘ.

JESTEM WSZĘDZIE, A PO TOBIE NIE ZOSTANIE ŻADEN ŚLAD.

CAŁUSY x

            Szybko zmazałam napis i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Moja twarz była nienaturalnie blada, a klatka piersiowa unosiła się oraz opadała w szybkim tempie.

            Co. To. Do. Cholery. Było. 

            Usłyszałam z pokoju dźwięk dochodzącego SMS-a, więc wyrwana z zamyślenia powędrowałam w kierunku telefonu myśląc, że to wiadomość od Zoe, Liesel lub Elody, które pytały się o mój przyjazd do Sydney. Jednak się myliłam.

Blocked ID: Widzę, że przeczytałaś moją wiadomość skarbie. Masz cudowne ciało, chociaż następnym razem wolałbym Cię zobaczyć bez tego ręcznika. Miłych snów x

           

            Poczułam jak podłoga pode mną wiruje tak, że musiałam się oprzeć plecami o chłodną ścianę. Ogromna kula w gardle sprawiła, że musiałam na dłuższą chwilę wstrzymać oddech.

            W co ja się właśnie wplątałam?

           

            Anonymous's POV

            Tuż za oknem ciemna postać stała w cieniu, oglądając całą sytuację. Swoją posturą opierała się o drogi, sportowy samochód. Czarny kaptur zasłaniał twarz, która wyłaniała się z mroku.

Postać wyglądała zwyczajnie, nikt z ludzi nawet nie przypuszczał, co przed chwilą zrobiła, albo - co lepsze – ma zamiar zrobić.

Jednym ruchem sięgnęła do kieszeni spodni po telefon i wybrała pierwszy numer.

           - Tak, to ja. – spojrzała z powrotem na okno, gdzie dziewczyna z przerażeniem odczytywała wiadomość w telefonie. – Wróciłem, tym razem mam ochotę się trochę pobawić.

            W słuchawce rozległ się odgłos tłuczonego szkła. Połączenie zostało przerwane.

            Tak, zdecydowanie dobrze jest wrócić.

           

           Witajcie kochani! 

O mamo, ostatnim czasem tyle się zdarzyło, że sama nie wiem od czego zacząć.

Może jakoś to rozpiszę w punktach.

1. Chciałabym Wam podziękować za każde wejście tutaj na bloggerze jak i na Wattpadzie. Ciągle nie wierzę, że tutaj mam prawie 3k wejść, a na Wattpadzie 1K... wow.

2. Wczoraj zwariowałam widząc Pure'a na koncie @CytatyZFF na twitterze.

O. MÓJ. BOŻE. Ciągle się trzęsę. Moim marzeniem było kiedyś pojawić się na tym koncie.

Dziękuję Wam bardzo ♥

3. Założyłam konto do Newsów (@PureFFNEWS) i szukam osoby, która może chciałaby je poprowadzić, wiecie, pisać spojlery, pisać nowości i inne rzeczy związane z Pure'm. Więc jak jest ktoś chętny może się zgłaszać do mnie na twittera (@grandexlly)

No to chyba na tyle, mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałam uff... oraz oczywiście mam nadzieję, że podoba Wam się rozdział :) 

Piszcie komentarze tutaj, na Wattpadzie lub jak wolicie na #PureFF na twitterze (zawsze uśmiecham się jak głupia, gdy czytam Wasze komentarze) i piszcie na moim asku jak macie jakieś pytania do bohaterów, rozdziałów i tak dalej...

Oraz polecajcie ludziom to fanfiction, jeśli chociaż trochę się Wam podoba ♥

Do następnego :)

Kocham Was xx

EDIT: Znalazłam osobę do prowadzenia @PureFFNEWS więc poszukiwania aktualnie zamknięte :)